İç savaş

Bu bir iç savaş.Her iki tarafında ben olmam sadece kötü bir talihsizlik.Kendi içindeki bir savaşta galip yoktur ki..
Şu sıra mantığım bana hükmedemiyor.Kalbim uzun süreli bir suskunluğun ardından bir başkaldırı gerçekleştirdi.
Aklı gözünün gördüğü bir adamda.O adamı silip atmaya olan direncini en başından beri ben bile anlamıyorumDireniyor,inat ediyor,illede o ..o olacak diyor…Halbuki hiçbirşey bitmiyor istemekle.Çocukken anlatılan masallardan farkı yok eş ruh hikayelerinin de günümüzde.Ama bazen biri size unuttuğunuz o masalları tekrar yaşama isteği veriyor sanırım.
Ben onu ilk gördüğümde soluk bir fotoğraf karesinden ibaretti.Ne zaman sözlerle taçlandı ,ne zaman ete kemiğe büründü bilmiyorum.O fotoğrafa ilk baktığımda hissetmiştim,başıma bela olacağını.Şimdiyse aynı fotoğrafa baktıkca içim daha çok acıyor.İnsan bilmediklerinden mi incinir bildiklerinden mi? Tanımaya başlamak mı öldürür aşkı? Bu yüzden mi daha kolaydır bir yabancıya aşık olmak? Yabancıyken tutkuyla sevilen yakın olunca niye söner aşkın ateşi? Onun omzuna yaslanınca gerçekten bütün dertler biter mi? Şu ara bu tip bir yığın abuk sabuk soru geçiyor aklımdan.Hiçbirine cevap veremediğim....Cevapların hepsi sende.Ama sen yıldızlar kadar uzaksın...