Bir türlü tamamlanamamış şiir...

Sen asırlar öncesinin ninnilerinden beslenen çocuk,
Sen mezapotamyanın hiç söylemediği büyük sır,
Toprağın bereketinin,
Suyun özleminin yarattığı sen…
Gözlerinde bozkırın yıldızları ışıldıyor mu hala ,
Hala sesinde canlanıyor mu bin yıllık öyküler,
İçindeki çöl rüzgarı durmadı mı daha ?
Ben sessiz sedasız bekliyorum bıraktığın yerde.
Su akar yolunu bulur diye.
Seninde bir gün yatağını bulan kayıp nehirler gibi,
Bana doğru akacağın günü bekliyorum.
Bekliyorum dinmesini içindeki sahipsiz rüzgarların.
Sabırla,
İnançla,
Ve umutla…
Bekliyorum gelmesini seninle baharın,
İçimde soğuk kasım rüzgarları esiyor ,
Aldırmıyorum…
Biliyorum ki seninle bitecek yalnızlığım,
Seninle huzur bulacak diğer yanım…
Bırak artık ıssız şehirlerde kendi izini sürmeyi,
Göremediklerinin ,yetişemediklerinin acısını çekmekten vazgeç,
Bak hayat önünde uzanıyor ışıl ışıl,
Elini uzat…
Tüm vatansız göçmenler adına ,
Kayıp mecraları unut ,
Önünde bir yarın uzanıyor baksana
Tut elimi…
Benimle tamamla hikayenin kalanını...
Bir yürek iki bedene de yeter bazen
Unutma
Benim anavatanım sensin...